برای ...

سلام

ممنون که به وبلاگم سرزدید راستش ازامروز قراره خودم بنویسم وسعی کنم کمتر ازنوشته های دیگران استفاده کنم

امروز بعدازمدتها رفتم به خانه ی خوب وقشنگ ودوست داشتنی خانه ای که بهترین خاطرات دوران کاری ام دراونجا بود ؛سازمان دانش آموزی؛

خانه ای که یه زمون بوی زندگی دراونجا موج می زد ومی رفت به سمت وسویی که شاید درآینده ای نه چندان دور سازمانی به تمام معنا دانش آموزی بشه کجا رفت وچی شد؟!

وباز احساس دلتنگی کردم

باچه شورواحساسی  وارد سازمان دانش آموزی سازمانی که مدتها قبل همکاران آنرا خانه ی مهربانی ها وخوبی ها نام نهاده بودند رفتم وشاید ازخودخواهی خودم باشه چون فکر می کردم باورود به اونجا همه ی عزیزانم رو می بینم همه ی کسانی که فقط وفقط به خاطر عشق به سازمان می اومدن نه به خاطر چیز دیگه ای...

البته کارمندهای زحمتکش سازمانو دیدم کارمندهایی که شرمنده محبتها وزحماتشون هستم عزیزانی که گاهی ازصبح تاغروب بدون خوردن حتی صبحانه نه ناهار باعشق درکنارم بودند وکار می کردند عزیزانی گاهی ماموریت آنها برای برگزاری کلاسهای آموزشی از 2 روزهم تجاوز می کرد ونمی توانستی چهره خسته ی آنها را ببینی عزیزانی که برای برگزاری همایش های سازمان حتی روزهای تعطیل هم به سازمان می آمدند وهیچ وقت گله نمی کردند عزیزانی که واقعا عضو یک خانواده بودند به تمام معنی مگه میشه زحمات این افراد رو فراموش کرد؟!

اما چه کنم که هروقت هرجایی کار میکنم هوای بچه ها، دانش آموزان ودانشجویان رو بیشتر دارم ودوست دارم بجای درکنار آدم بزرگ بودن در کنار اونا باشم واین حس غریبی رو بهم داد واین مسئله بخصوص درمورد تیم بچه های پانا بیشتر صادق بود بچه هایی که اگر یک روز نمی دیدمشون یااحوالی ازشون نمی گرفتم روزم شب نمیشد اتاقشون با نوری خورشیدی مهربون همیشه تابان بود گرچه گاهی با کارهای بچه گانه شون باهم قهر می کردن ولی قهرشون هم زیبا بود چون می خواستن خودشونو جلوی باباشون لوس کنن اما متاسفانه این باباهه خیلی سرش شلوغ بود ونفهمید که چطور نازشون بخره وخوب پدری کنه...

افسوس بخاطر جداشدن یک یک بچه های خانه ی مهربانی ها وخوبی ها...