درباره من
نظرسنجی
روزانهها
همه- دبستان امیدکویر دبستان امید دبستان زندگی
- سکوت پریشان علی تقی زاده
- خانه تحول سایت دکترشاهین فرهنگ
- کشکول وبلاگ استاد علی رضا خورشیدنام
- بی قرار۵۲
- بزرگترین منبع اشعار مذهبی سایت یکی ازبهترین دوستانم آقای سیدمحسن احمدزاده
- پژوهش های دانشجویی سیدمحسن احمدزاده
- رها رهای رها
- درس هنر خانم آقایی
- شمیم شعر احمدرضاقدیریان
دستهها
جدیدترین یادداشتها
همهبایگانی
- خرداد 1398 1
- اردیبهشت 1398 1
- دی 1394 4
- آبان 1394 3
- مهر 1394 4
- شهریور 1394 4
- مرداد 1394 2
- خرداد 1394 4
- بهمن 1393 3
- آبان 1393 1
- خرداد 1393 4
- اردیبهشت 1393 4
- فروردین 1393 2
- اسفند 1392 1
- آبان 1392 4
- مهر 1392 8
- شهریور 1392 2
- اسفند 1391 4
- بهمن 1391 2
- دی 1391 2
- آذر 1391 2
- آبان 1391 1
- مهر 1391 1
- شهریور 1391 6
- مرداد 1391 1
- تیر 1391 2
- خرداد 1391 23
- اردیبهشت 1391 13
- فروردین 1391 10
- اسفند 1390 20
- بهمن 1390 13
- دی 1390 3
- آذر 1390 1
- آبان 1390 3
- مهر 1390 1
- اردیبهشت 1390 1
- فروردین 1390 5
- اسفند 1389 5
- بهمن 1389 6
- دی 1389 1
- شهریور 1389 2
- مرداد 1389 5
- تیر 1389 6
- خرداد 1389 5
- اردیبهشت 1389 9
- فروردین 1389 1
- دی 1388 1
- آذر 1388 2
- آبان 1388 1
- شهریور 1388 1
- مرداد 1388 8
- تیر 1388 4
- خرداد 1388 20
- اردیبهشت 1388 16
- فروردین 1388 16
- اسفند 1387 18
- بهمن 1387 10
- دی 1387 4
- آذر 1387 18
- آبان 1387 14
- مهر 1387 4
- شهریور 1387 1
- مرداد 1387 4
- تیر 1387 3
- اردیبهشت 1387 2
- فروردین 1387 1
- اسفند 1386 1
- بهمن 1386 4
- دی 1386 4
- آذر 1386 5
- آبان 1386 3
- مهر 1386 9
- شهریور 1386 10
- تیر 1386 1
- خرداد 1386 1
- دی 1385 2
- آذر 1385 1
- آبان 1385 3
- مهر 1385 2
- شهریور 1385 3
- مرداد 1385 23
- تیر 1385 15
- خرداد 1385 8
- اردیبهشت 1385 2
- فروردین 1385 15
- اسفند 1384 17
- بهمن 1384 20
- دی 1384 12
- آذر 1384 2
- آبان 1384 2
- شهریور 1384 7
- مرداد 1384 9
- تیر 1384 14
هر بار که می‌روی، رسیده‌ای
پشتش سنگین بود و جاده‌های دنیا طولانی. می‌دانست که همیشه جز اندکی از بسیار را نخواهد رفت. آهسته آهسته می‌خزید، دشوار و کُند؛ و دورها همیشه دور بود.سنگ‌پشت تقدیرش را دوست نمی‌داشت و آن را چون اجباری بر دوش می‌کشید. پرنده‌ای در آسمان پر زد، سبک؛
و سنگ‌پشت رو به خدا کرد و گفت: این عدل نیست، این عدل نیست. کاش پُشتم را این همه سنگین نمی‌کردی. من هیچ‌گاه نمی‌رسم. هیچ‌گاه. و در لاک سنگی خود خزید، به نیت ناامیدی.
خدا سنگ‌پشت را از روی زمین بلند کرد. زمین را نشانش داد. کُره‌ای کوچک بود.
و گفت: نگاه کن، ابتدا و انتها ندارد. هیچ کس نمی‌رسد.
چون رسیدنی در کار نیست. فقط رفتن است. حتی اگر اندکی. و هر بار که می‌روی، رسیده‌ای. و باور کن آنچه بر دوش توست، تنها لاکی سنگی نیست، تو پاره‌ای از هستی را بر دوش می‌کشی؛ پاره‌ای از مرا.
خدا سنگ‌پشت را بر زمین گذاشت. دیگر نه بارش چندان سنگین بود و نه راهها چندان دور.
سنگ‌پشت به راه افتاد و گفت: رفتن، حتی اگر اندکی؛ و پاره‌ای از «او» را با عشق بر دوش کشید.
سلام
حاج محسن خسته نباشی .
فقط یه جمله ....
بنویس بنویس فقط برای خدا بنویس .....
و
تا راهرو نباشی کی راهبر شوی